Voor Nederlands, scroll naar beneden
Lately, I started walking a lot more than on the Thursday mornings only. That’s because Pleun and I got the idea to make a book of all the beautiful walks we make weekly in Singapore. To do so, the routes need to be on paper and preferably understandable so no one will get lost when using the book.
This time, Lisette took me to the Bukit Timah nature reserve and showed me the way in the area. After 3 km, Adeline showed up. She was exploring the area and didn’t know where to go next. She joined us on our walk through the jungle. Although she is a local born Singaporean, she was pleasantly surprised by the beauty of the Bukit Timah area and the wildlife because she hadn’t been there before.
Adeline is about my age. She has two kids (5 and 8 years old) and a husband who is a teacher. They moved about a year ago from Toa Payoh to Bukit Panjang, where they bought an HDB apartment (click here for more about HDB’s in my blog about Lee Kuan Yew).
Because they live in an HDB flat (which is much cheaper than a condo), they have money left to travel. So every year in June, they go on a holiday to Perth, Australia, where it’s nice and cool. The kids love the nature there better than anywhere else, Adeline says, even though she showed them other places with a lot of nature, like Taiwan.
Adeline tells us about her helper and how the kids ask her everyday if the helper is leaving (in Singapore the helper lives often with the family). The reason why they keep asking this, is because they themselves want to mop the floor. Adeline also tells us about her three (over 10 years older) sisters and how close they are. Her sisters don’t have kids, but they love hers (except for the dirty diapers and running noses).
We’ve found the tiniest durian I’ve ever seen when walking the Durian Loop, part of the walk.
We talked about food for a while (as benefits a good Singaporean) and we found out we both like Laksa a lot. But whereas she eats it for breakfast, I prefer having it for lunch or dinner.
When Adeline travels, she asks the locals where to eat instead of consulting a list from the internet (for example tripadvisor). I don’t know why I’ve never thought about that, because I think it’s pretty brilliant! Next time, I’ll try it as well!
We finished in a local coffee shop where Adeline taught Lisette and me how to order coffee in a proper way in Singapore. If I ask for a Kopi O Kosong, I’ll get what I want: black coffee without sugar or milk.
Onlangs ben ik vaker gaan wandelen dan op de donderdagochtend alleen. Dat komt doordat Pleun en ik het idee hebben opgevat om een boek te maken van alle mooie wandelingen die we wekelijks maken in Singapore. Om dit voor elkaar te krijgen, moeten de routes op papier gezet worden, bij voorkeur begrijpelijk zodat niemand verdwaalt bij het gebruik van het boekje.
Deze keer nam Lisette me mee naar het Bukit Timah natuurgebied om de route die we de laatste keer op donderdag hadden gelopen, nogmaals te wandelen voor het boek. Na 3 km kwamen we Adeline tegen. Ze was de omgeving aan het verkennen en wist niet waar ze nog meer heen kon in deze omgeving. Ze vergezelde ons tijdens onze wandeling door de jungle. Hoewel ze Singaporese is, was ze aangenaam verrast door de schoonheid van de Bukit Timah regio en de beestjes die we onderweg tegenkwamen. Ze was hier nog nooit eerder geweest.
Adeline is ongeveer van mijn leeftijd. Ze heeft twee kinderen (5 en 8 jaar) en een man die lesgeeft. Ze zijn ongeveer een jaar geleden verhuisd van Toa Payoh naar Bukit Panjang, waar ze een HDB (housing development board) appartement hebben gekocht (klik hier voor meer over HDB’s in mijn blog over Lee Kuan Yew).
Omdat ze in een HDB flat wonen (wat veel goedkoper is dan een condo), hebben ze geld over om te reizen. Dus elk jaar in juni, gaan ze op vakantie naar Perth, Australië, waar het lekker koel is. De kinderen houden meer van de natuur dan waar ook, zegt Adeline, ook al heeft ze ze meer plaatsen laten zien met veel natuur, zoals Taiwan.
Adeline vertelt ons over haar huishoudhulp en dat de kinderen elke dag vragen of de hulp weg gaat (in Singapore woont de hulp vaak bij het gezin). De reden dat ze dit blijven vragen, is dat ze zelf de vloer willen dweilen. Adeline vertelt ons ook over haar drie zussen (meer dan 10 jaar ouder) en hoe sterk hun band is. Haar zussen hebben geen kinderen, maar ze zijn gek op die van Adeline (behalve de vieze luiers en snotneuzen).
We hebben de kleinste durian gevonden die ik ooit gezien heb op de Durian Loop, een deel van de wandeling.
We hebben het gehad over eten (zoals het een goed Singaporees betaamt) en we kwamen erachtr dat we allebei van laksa houden. Maar zij neemt het als ontbijt en ik heb het liever als lunch of avondeten.
Als Adeline reist, vraagt ze de lokale bevolking waar ze het best kan eten in plaats van lijstjes op internet te raadplegen (zoals tripadvisor). Ik weet niet waarom ik daar nog nooit over heb nagedacht, maar het is een fantastisch idee! Volgende keer, ga ik dat ook proberen!
We eindigden in een lokale ‘koffieshop’. Dat leg je het best uit als een mini hawker centrum. Adeline leerde Lisette en mij hoe we op een echt Singaporese manier onze koffie moesten bestellen. Als ik vraag om Kopi O Kosong, krijg ik wat ik wil: zwarte koffie, zonder suiker en melk.
