For English, scroll down
Afgelopen maandag 23 maart, is de eerste minister president van Singapore op 91-jarige leeftijd overleden. Het heeft in vele landen, waaronder Nederland, het nieuws gehaald. De man heeft veel betekend voor Singapore. Hij is degene die van het derdewereldland dat Singapore geweest is, in relatief korte tijd een wereldstad te maken. De bevolking is hem daar dankbaar voor en dat is hier nu overal te merken.
Er is een week van nationale rouw afgekondigd. Vlaggen hangen halfstok en er staat een rij van niet minder dan 5 uur bij het condoleanceregister voor alle Singaporezen die deze man, Lee Kuan Yew, een laatste eer willen bewijzen.
Om iets te begrijpen van het verdriet van de Singaporezen, is een duik in de geschiedenis van Singapore niet te vermijden. We gaan terug naar 1954, waarin Singapore een kolonie was onder Brits bestuur (sinds 1819). Singapore wilde onafhankelijk zijn van de Britten. Ten behoeve daarvan, richtte een groep Engelssprekende mensen (door hun opleiding in het buitenland) de People’s Action Party (PAP) op. Eerste secretaris-generaal was Lee Kuan Yew.
De zelfstandigheids aanvraag van de PAP is een aantal keer afgewezen voor het land zelfbestuur kreeg en samenging met Maleisië met in 1963. Deze fusie strandde op 9 augustus 1965 toen Maleisië Singapore afstootte wegens te grote meningsverschillen en daarmee gepaard gaande conflicten. Singapore was onafhankelijk.
Dit zorgde niet voor blijdschap. Integendeel, er heerste grote werkloosheid, tekort aan woningen en grondstoffen, onderwijs en grond. Mensen hadden geen inkomen en er heerste mede om die reden grote onrust.
Met behulp van een Nederlandse econoom (Winsemius), investeerde Singapore allereerst in de economie door internationale handel op te zetten. Er werd voor gezorgd dat men in Singapore in staat was ruwe materialen om te zetten in export producten waardoor de inkomsten stegen. Raffinaderijen werden opgezet en grote oliemaatschappijen werden naar Singapore gehaald. Uiteindelijk groeide Singapore uit tot één van de grootste olieraffinage landen halverwege de 1970’s.
Het onderwijs was gericht op directe praktische vaardigheden (in tegenstelling tot intellectuele vakken), omdat die direct konden worden ingezet. Engels werd als taal op school onderwezen om mee te kunnen draaien in de internationale handelswereld.
Singapore had een gebrek aan eigen identiteit. Het land was vol met mensen uit omliggende landen. Om loyaliteitsproblemen tegen te gaan en te zorgen dat dit probleem mensen niet uit elkaar dreef, werd er op scholen nationale broederschap ingeprent.
Enorme en goedkope bouwprojecten moesten zorgen voor betaalbare woningen in plaats van de krottenwijken. Deze door de staat gebouwde huizen vielen onder het ‘housing and development board’ van het ministerie van nationale ontwikkeling. In twee jaar tijd waren er al 25.000 appartementen beschikbaar gesteld. Nog steeds woont 80-90% van de Singaporezen in deze zogenaamde ‘HDB’ gebouwen.
De wet werd aangepast om de onrust beter te kunnen bestrijden en er werden langere werkdagen en minder vakantie ingevoerd voor grotere productiviteit. Bedrijven die het in hun eentje niet hadden gered, werden genationaliseerd (bijvoorbeeld Singapore Airlines). Dit is voor een aantal (waaronder ook Singapore Airlines) onlangs weer teruggedraaid.
Een ander probleem was defensie. De Britten verdedigden Singapore nog, maar hadden aangegeven zich in 1971 terug te trekken. De ‘Singapore Armed Forces’ werd opgericht. Getraind door West-Duitsland en Israël raakte Singapore bewapend. Singapore geeft nog steeds het op drie na (Israël, VS en Koeweit) hoogste bedrag per hoofd uit aan defensie ter wereld.
Vanaf 1980 werd alles wat opgebouwd was, alleen maar uitgebreid en verbeterd. Het vliegveld werd geopend, dat handel nog makkelijker maakte, meer HDB gebouwen werden gemaakt en de werkloosheid was gedaald naar 3%.
Dit alles gebeurde onder bewind van de PAP met veel doorzettingsvermogen. Hoewel sommigen het bestuur autoritair noemen (ze zijn nog steeds aan de macht), zijn er bij de oppositie partijen nooit leiders naar voren geschoven die het op konden nemen tegen de PAP en Lee Kuan Yew. De Singaporezen zien het dan ook als zijn werk dat Singapore is, zoals het nu is. Er zijn tal van punten in Singapore waar we als westerlingen kritisch over zijn, maar feit is wel dat Singapore een wereldstad is!
Some history of Singapore and Lee Kuan Yews’ role
Last Monday, March 23, the first prime minister of Singapore died at the age of 91. It has been in the news in a lot of countries, the Netherlands is one of these. The man meant a lot to Singapore. He is the one who made a first world country out of the third world country it had been before. People are thankful for that and you can see it everywhere around you at the moment.
There is a week of national mourning in Singapore. Flags are half-mast and there is a line of people, not less than 5 hours, at the condolence in the old parliament house. All Singaporeans want to say a last goodbye to him.
To understand a bit of the mourning of the Singaporeans, you have to take a look at the history of Singapore. We go back to 1954, when Singapore was a British colony (since 1819). Singapore wanted to be independent of the British. That’s why some English speaking men founded the People’s Action Party (PAP). First secretary-general was Lee Kuan Yew.
The request for independence from the PAP, had been denied a couple of times before the country became autonomous and merged together with Malaysia in 1963. This fusion ended already on 9 August 1965 when Malaysia pushed Singapore off because of too many conflicts. Singapore was independent.
It was not something to be happy about. There were big problems like unemployment, lack of housing, natural resources and education. People didn’t had an income and there was al lot of unrest.
With the help from a Dutch economist (Winsemius), Singapore started to invest in economy by starting international trading. It was made sure Singapore could manufacture products for the export so the income of the country would increase. Refineries were built and big oil companies came to Singapore. Halfway the 1970s, Singapore was one of the biggest oil refinery countries in the world.
Education was focused on practical skills rather than intellectual ones, because that could be used immediately. English was taught in every school to make sure Singapore could be a part of the international trading.
Singapore lacked its’ own identity. The country was full of people from different countries. To prevent disloyalty and to make sure this wouldn’t drift people apart from each other, national fraternity was taught in schools as well.
Huge and cheap building projects where there to build affordable housing instead of slums. These housed, built by the state, were part of the ‘housing and development board’ which was part of the ministry of national development. In two years time, 25.000 apartments were available. Still, 80-90% of the Singaporean citizens live in these so called ‘HDB’ buildings.
The law had been changed so the unrest could be fought better. Longer working days and less holidays were implemented for more productivity. Some enterprises became nationalized (like Singapore Airlines) because they couldn’t make in on their own. This had been reversed recently for some (again for Singapore Airlines).
Another problem was the defense. The British were still defending Singapore, but only until 1971. Singapore Armed Forces was created. Trained by West-Germany and Israel, Singapore was armed. Singapore still has the fourth highest amount of money spent on defense per capita (after Israel, US and Kuwait).
From 1980 onwards, everything that has been built up, became more and better. The airport was opened which was a good thing for the international trading. More HDB buildings were built and unemployment remained only 3%.
This all happened because of the PAP with a lot of perseverance. However some people think it is authoritarian (they are still the ruling party in Singapore), leaders of opposition parties, never managed to become big. The Singaporeans see it as Lee Kuan Yews’ (and the PAPs’) work, that Singapore is how it is today. I think there are things, western people are skeptical about, but the fact is, Singapore IS a world city nowadays!
